Συνέντευξη του γιού του δολοφονημένου στην ασφάλεια το 1947, προέδρου του ΕΚΗ, Ν. Περγαλίδη
| Της Κατερίνας Μυλωνά |
Σημαδεμένος από το αίμα αγωνιστών της εργατικής τάξης, μεταξύ αυτών και του Στρατή Περγαλίδη, είναι ο δρόμος της ιστορίας του Εργατικού Κινήματος στο Ηράκλειο.
Το παραπάνω τόνισε κατά την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου «Η ιστορία του Εργατικού Κινήματος στο Ηράκλειο και η ίδρυση του ΕΚΗ» ο Ναπολέων Περγαλίδης.
Σε συνέντευξή του στην «Π», ο γιος του δολοφονημένου στην ασφάλεια το 1947, προέδρου του Κέντρου μιλά για το συνδικαλιστικό κίνημα του χθες και του σήμερα.
Κατά την ομιλία του τόνισε πως ο συνδικαλισμός έχει χρησιμοποιηθεί και ως εφαλτήριο για να κατακτηθούν προσωπικά οφέλη και θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, στις κυβερνήσεις.
«Προσωπική εκτίμηση είναι ότι το αγκάθι στην πορεία του κινήματος είναι οι παρατάξεις και η πολυδιάσπαση του», τονίζει. “Εγώ – προσθέτει – πήγα να τιμήσω και να παρουσιάσω ένα βιβλίο για την ιστορία του κινήματος, κι όχι να συμμετάσχω σε μια φιέστα για την αποχώρηση του Σκουλατάκη».
Θεωρείτε πως ήταν κατάλληλη συγκυρία να παρουσιαστεί τώρα το βιβλίο;
«Δεν το ξέρω. Η ουσία, όμως, είναι ότι το βιβλίο είναι καλό. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ιστορία αλλά τα στοιχεία της ιστορίας που έχει μέσα είναι και χρήσιμα και χρειάζεται να διαβαστεί. Η ουσία είναι να το διαβάσουμε και να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα. Το βιβλίο λέει πολλά πράγματα, τα οποία δεν τα ξέρουμε, μας μαθαίνει αν θέλουμε να δούμε. Αναφέρεται σε περιόδους, όπως τα γεγονότα του ’35 που έγινε χαμός στο Ηράκλειο. Βλέπουμε ότι ο κόσμος μαζί με το Εργατικό Κέντρο είναι ενωμένος, τους χτυπάνε αλλά είναι όλοι μαζί και προσπαθούν. Δεν έχει ο καθένας τη δική του παράταξη, υποφέρουν και αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες μαζί. Οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις είναι πάνδημες, δεν υπάρχει αυτή η κόντρα που σήμερα καλλιεργείται, απεργεί η ΔΕΗ και όλοι είναι εναντίον των εργαζομένων… Αυτό που είχε πετύχει παλιότερα το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν η ομοψυχία. Από τη στιγμή που μία τάξη ή ένα σωματείο υποφέρει, όλοι το στηρίζουν, κάτι που δε συμβαίνει σήμερα».
Γιατί;
«Γιατί τον κυρίαρχο ρόλο πια στο συνδικαλιστικό κίνημα τον παίζουν οι παρατάξεις, είναι των κομμάτων. Είναι θέμα το ποιος ελέγχει τι. Από τη στιγμή που μία παράταξη ελέγχει ένα σωματείο μπορεί να το κατεβάσει σε απεργία. Αν η παράταξη είναι κυβερνητική, μπορεί να τη σαμποτάρει. Στις κινητοποιήσεις του ΕΚΗ διαβάζονται 35- 50 ανακοινώσεις σωματείων ότι συμμετέχουν. Ποιοι είναι από κάτω; Δεν είναι ούτε η διοίκηση. Οι διοικήσεις των σωματείων και του ΕΚΗ δεν κάνουν μια κινητοποίηση προς τα κάτω, δε θέλουν γιατί μπαίνουν κι άλλοι μέσα. Η κάθε παράταξη θέλει να ελέγχει το δικό της κόσμο και να το χρησιμοποιεί αυτό πολιτικά κατά το δοκούν.
Πιστεύω πως όσο κυριαρχεί ο κρατικός και ο κομματικός συνδικαλισμός, το εργατικό κίνημα θα βρίσκεται σε ύφεση.
Το ασφαλιστικό ψηφίστηκε τον Μάρτιο και η ΓΣΕΕ δεν έκανε τίποτα, απεναντίας υπογράφει τη συλλογική σύμβαση εργασίας, γεγονός που χαιρέτισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ ενώ ο υπουργός Οικονομίας δήλωσε στη βουλή ότι η σύμβαση επιβάλει εργασιακή ειρήνη και θα συμβάλει στην περαιτέρω ανάπτυξη της οικονομίας».
Τι μας μαθαίνει το βιβλίο; Στους εργαζόμενους ή συνδικαλιστές, τι μαθαίνουμε όλοι;
«Ότι η κοινωνία ήταν συνασπισμένη, υπήρχε ομοψυχία γύρω από το Εργατικό κέντρο ή τα συνδικάτα κι αυτή ήταν κατάκτηση του συνδικάτου, όχι της κοινωνίας. Δεν είχε απαξιωθεί ο συνδικαλισμός, το Εργατικό Κέντρο είχε πείσει ότι ασχολείται με όλα τα προβλήματα, κι αυτό αναφέρεται στο βιβλίο. Δεν είναι συντεχνιακό να δούμε το μεροκάματο των τάδε εργαζομένων μόνο αλλά αφορά και τον εαυτό του, το μαγαζάτορα, το ωράριο, η κοινωνία είναι κοντά στο Εργατικό Κέντρο κι εκείνο ενδιαφέρεται για την κοινωνία στο σύνολό του κι όχι μεμονωμένα σε μία κατεύθυνση.»
Πρέπει να καταλάβουμε πως η κρίση που περνάμε είναι κρίση του συστήματος και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Να δούμε τι γίνεται στην Ισπανία με το κίνημα των ανέργων, ακόμα και στην Αγγλία οι εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους. Νομίζω ότι οι εργαζόμενοι της Ευρώπης δέχονται επίθεση και μόνο ενωμένοι μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Τα προβλήματα πια δε λύνονται μεμονωμένα σε εθνικό επίπεδο, ο εργαζόμενοι πρέπει να κοιτάξουν τη δικιά τους ενότητα μέσα από τη συνεργασία των συνδικάτων σε όλο το χώρο της Ευρώπης.
Βλέπω, όμως, ότι στην Ελλάδα η παραταξιακή λογική του συνδικαλιστικού κινήματος κρατάει την πλειοψηφία των εργαζομένων έξω από τα σωματεία τους. Άρα, πώς θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε ένα επόμενο βήμα γενικότερης συνεργασίας;»
Έχετε ζήσει τι σημαίνει δίωξη του συνδικαλιστή.
«Ενώ έχουμε ένα κύμα φοβερών διώξεων μέχρι και το ΄49, αυτό που καθόρισε τις διώξεις του συνδικαλιστικού κινήματος ήταν ο νόμος του Βενιζέλου, ο 4229. Η απεργία είναι ιδιώνυμο αδίκημα, διώκονται νομίμως οι συνδικαλιστές, κλείνονται φυλακές, εξορίζονται… Όλα μάς είναι γνωστά. Ο Μεταξάς δεν αλλάζει το νόμο κι έτσι διώκει τους κομμουνιστές συνδικαλιστές, πάει έτσι μέχρι και τον εμφύλιο. Δεν είναι μόνο ότι διώκεται ως συνδικαλιστής, μπαίνει και η κατασκοπεία. Ο νόμος άλλαξε επί Παπανδρέου, πια, και οι κυβερνήσεις Καραμανλή πατούσαν στο νόμο. Μετά το ’47, που έχουμε τη δολοφονία του Περγαλίδη και τα γνωστά γεγονότα, στην Ελλάδα έχουν έρθει αντιπράκτορες Εγγλέζοι και Αμερικάνοι, οι οποίοι κατευθύνουν το εργατικό κίνημα, και εδώ. Αυτή η παρέα του Μπράουν καταργεί το εκλεγμένο 8ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, που ήταν πρόεδρος ο Μήτσος Παπαρήγας (πεθερός της Αλέκας), συλλαμβάνει τον Παπαρήγα, τον κλείνουν φυλακή και τον απαγχονίζουν αλλά λένε ότι αυτοκτόνησε.
Οι διώξεις είναι πολύ μεγάλες, είναι η χειρότερη περίοδος του συνδικαλισμού στην Ελλάδα ως και τη χούντα. Μετά, γίνεται το πρώτο ελεύθερο συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καβάλα, που καταλήγει όμως να είναι βίας και νοθείας, εκλέγεται ο Καρακίτσος αποκλείοντας τις δημοκρατικές παρατάξεις. Έχει μπει πια ο κρατικός συνδικαλισμός στο κίνημα. Υπήρχε πρόταση να αυτοδιαλυθούν οι παρατάξεις για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι πέρα από κόντρες παραταξιακές να δουλέψουν. Υπήρχαν αντιρρήσεις. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι το αγκάθι στην πορεία του κινήματος είναι οι παρατάξεις και η πολυδιάσπαση του».
Είστε αισιόδοξος για την πορεία του εργατικού κινήματος;
«Όχι βέβαια. Άρχισε να παίζει ρόλο και η έντονη παρουσία του κατασταλτικού μηχανισμού που πάντα υπήρχε, στις μέρες μας είναι πιο έντονη. Βλέπουμε τα τελευταία γεγονότα του συνδικαλιστή που χαροπαλεύει. Έχουμε ένα κράτος που καταργεί δικαιώματα, το 8ωρο, συντάξεις και από την άλλη απεργούν εκείνοι που μπορούν, όσοι έχουν τη δουλειά τους εξασφαλισμένη, στον ιδιωτικό τομέα γίνεται χαμός, δεν κουνιέται φύλλο. Ο εργαζόμενος φοβάται και την απόλυση και τα ΜΑΤ. Ενσπείρουν το φόβο στον κόσμο «μην κατέβεις, μπορεί να πεθάνεις». Τα χτυπήματα, πιστεύω, γίνονται βάσει εντολών».
πηγή: http://www.patris.gr/articles/202184?PHPSESSID=192fabsiakmtdgcci5tgn82nu0
protpatek.wordpress.com 